بیایید ویلیام بارکلی را کمی بیشتر بشناسیم

امروز قسمتی از یک برنامه تلویزیونی به زبان فارسی را در اینترنت دیدم که به متی باب 17 آیات 24 تا 27 میپرداخت. خدا را شکر تقریبا در آن چند دقیقه سعی شده بود تا دو دیدگاه متفاوت در این خصوص بررسی شود. مهمان برنامه دیدگاه اول را که نگاهی محافظه کارانه به این قسمت را دارد بررسی نموده و این نکته را یادآوری کرد که "اصولا ما در هر جامعه ای که زندگی بکنیم میباید مالیات خود را بدهیم و در ضمن این واقعه را معجزه مسیح دانست.      دیدگاه دوم بدین شکل مطرح شد که الزاما معجزه ای صورت نگرفته بلکه این گفته مسیح به پطرس را، که فرمود: "برو و قلابی بینداز ..." را اصطلاحی در زبان عبری دانسته که به مفهوم گرفتن ماهی و فروختن آن و دادن مالیات است. در ادامه مجری دیگری ضمن تحلیل خود در مورد واژه "معجزات" و "آیات و نشانه ها" به تفسیر ویلیام بارکلی از انجیل متی اشاره کرده و این تعلیم را القا نمود که گفته مسیح اصطلاحی بیش نبوده که یهودیان در آن زمان بکار میبردند تا این مفهوم را برسانند که "در آن کار منفعتی و پولی هست". مجری محترم برنامه ضمن اینکه در ابتدا مطرح میکند که بارکلی اکثر معجزات مسیح را قبول ندارد! ولی به نوشته او استناد نموده و او را شخصی قوی از نظر دانش تاریخ کتابمقدسی و اصطلاحات زبان عبری معرفی مینماید. البته او در خاتمه بیان میکند که: "خود متن واضح صحبت نمیکند و پیش فرضهای ماست که تفسیر ما را جهت میدهد"! باید بگویم مفهوم متن روشن است. اما با این گفته او موافقم که: "پیش فرضهای ماست که تفسیر ما را جهت میدهد" دقیقا، کسی که اعتقادی به معجزه ندارد و یک مسیحی لیبرال میباشد باید برای این وقایع دنبال دلایل دیگری به غیر از معجزه باشد

من البته قصد پاسخ دادن به این عزیزان را ندارم چرا که خود، پاسخ خود را در برنامه داده اند، مخصوصا در قسمتی که ذکر میشود: "مسیح معجزات را برای نفع شخصی انجام نمیداد". در اینجا در ظاهر نفع شخصی مسیح و پطرس در کار است و به بیننده تلویحا این ایده  منتقل میشود، که پس این واقعه معجزه نبوده چرا که نفع شخصی در کار است! همانطور که گفتم قصد تفسیر این قسمت را میگذارم به فرصتی دیگر اصولا موضوع اصلی در این جا مسئله معجزه نیست و اصولا سئوال مطرح شده در آغاز برنامه سئوال اشتباهی است. چرا باید این برداشت اشتباه از مفهوم این آیات بشود که "پس برویم و بنشینیم و دعا کنیم و خدا از آسمان پول بالای سرمان خواهد ریخت". نباید این قسمت را برا ی این معنی و مفهوم بکار برد. بله خدا در زندگی مالی ما نیز قادر است معجزه انجام دهد و میدهد. اما نه به آن معنی که در سئوال برنامه آمده. ای کاش این گونه مباحث کارشناسانه تر بررسی میشد

اما بیایید کمی ویلیام بارکلی را بیشتر بشناسیم تا دریابیم چرا او به قول مجری برنامه اکثر معجزات مسیح را قبول نداشت و برای همه آنها توجیهی عقلانی ارانه میدهد. از شما سئوال میکنم آیا به چنین شخصی و به تفسیر او در این خصوص هر چه قدر هم که  استاد در اصطلاحات و زبان عبری باشد، میشود اعتماد کرد؟ اینکه او نویسنده برجسته ای بوده هیچ جای شکی نیست. یادم میآید اولین مجموعه کتابهای تفسیری که حدود 32 سال پیش خریدم و میتوانم با افتخار بگویم که آنها را خوانده ام مربوط به ویلیام بارکلی میشود. تفاسیر او حاوی نکات مفیدی است اما خواننده باید باور او را خوب بشناسد والا دربست تفاسیر او را قبول خواهد کرد. چرا، چون بارکلی گفته. اما آیا میدانیم او در کتاب "شرح روحانی زندگی" خود درصفحات 65 تا 67 خود را یک "یونیورسالیست" مینامد. به این معنی که در انتها همه بشریت در محبت خدا جمع خواهند شد. آیا میدانید که او خود را یک "لیبرال انجیلی" میخواند؟ اگر نوشته های او را خوانده باشید در خواهید یافت که او به "تولد مسیح از باکره" اعتقادی ندارد. او میگوید: الزاما نباید این واقعه را تحت اللفظی  تفسیر نمود. بله من نیز معانی مختلفی را که از کلمه باکره میتوان داشت را خوب میدانم. نمیخواهم وارد این بحث بشوم. اما فکر نمیکنید برای رفع این گونه ابهامات بوده که در ابتدای مسیحیت در اعتقادنامه کلیسایی نیز به تولد مسیح از باکره اشاره میشود. برای او اکثر معجزات مسیح دلیلی "طبیعی" دارند. البته در این مقوله جای آن نیست که وارد تمام جزئیات نوشته های او بشوم منتهی به همه عزیزان توصیه میکنم: بیایید همه چیز را تحقیق کنیم و به آنچه نیکوست متمسک شویم

Tatian The Assyrian

The Church in Iran

By: Teymour Shaheeni*

Her Past (Part I)

The history of the church in Iran stretches back almost to the days of Jesus; the language spoken by the first Iranian Christians was certainly the same as Jesus's.

There is a noble tradition that the Magi were the first to bring the good news of Jesus to Iran1. This might well be legend, but we do know that Parthians, Medes, and Elamites were in Jerusalem on the day of Pentecost2, and probably brought news of Peter's preaching to Iran. We also know Christianity was established in Edessa, a trading post on the north-west border with Iran, as early as 150AD as there are crosses on the coins. Edessa came under the patriarch of Antioch, whose liturgy was in Aramaic, the language spoken by Jesus. The literary language is known as Syriac which was used later by Christians in Iran.

Further East than Edessa, near the Tigris, the much disputed 'Chronicle of Arbela' traces its line of bishops back to 104AD and claims that in 117/118 its second Bishop Semsoun was martyred by the Zoroastrians3 who were outraged at his evangelistic success. More reliable is the inscription on a monument4, possibly erected in the mid 2nd Century, in honour of Bishop Abercius of Hierapolis. The inscription refers to a journey the bishop had made across the Iranian plateau. The Bishop had written - 'Everywhere I found people with whom to speak’ (i.e. Christians).

'Tatian The Assyrian', (pupil of the church father Justin Martyr), set up a Bible School between the Euphrates and Tigris in the early 170's. Though trained in the West, Tatian was unashamedly Asian, and the whole thrust of his 'Address to the Greeks'5 is the superiority of the East over the West. Tatian's outstanding contribution to Persian Christianity was his 'Harmony of the Gospels' in Syriac which was the common languages for people in the villages. With this translation, Christianity spread much faster in Asia. Tatian was also a radical ascetic, even hinting that sex in marriage was corrupt. This deeply affected the character of the Eastern church.

After Tatian, the Persian church grew rapidly, and by the late 200's there is clearly a national Persian Church organised around the Sassanid capital of Seleucia-Ctestphon, with an arch-bishop and bishops. Such is the importance of the Persian Church, she is represented at the Council of Nicaea of 325 by Jacob of Nisibis.

*Teymour Shaheeni is a Bible College lecturer who specialises in Church History

1 See R. Waterfield 'Christians in Persia'

2 Acts 2: 9

3 See S. Moffett, 'A History of Christianity in Asia', page 72.

4 This monument was discovered by W.M. Ramsey in 1883.

5 See S. Moffett, page 74

The beginning of Pentecostal movement in Iran

Andrew D. Urshan, Pentecostal preacher, missionary, and author.  The oldest son of a Presbyterian pastor in Iran. He was born on May 17, 1884 in Persia, Orumeyeh, in a village called Adabjaloo. Andrew was converted in his homeland in 1900.  

In 1901 he came to the United States, landing in Yonkers, New York. He began preaching the gospel in 1904. In 1906, in Chicago, he witnessed a new touch of God's sanctifying grace and a fresh divine anointing that set him on fire to win lost souls. He immediately began personal work among his fellow Assyrian people, with marked success.

Two years later, in 1908, the Holy Ghost baptism fell upon converts in an unexpected manner in the upper room in Moody Bible Institute. This led him to seek the Lord again, with a new determination to receive this heavenly outpouring of God's Spirit. On July 4, 1908, the Lord baptized him with the Holy Ghost, and he spoke with tongues for several hours. The Lord opened the door for Brother Urshan to not only preach in the United States, but also in the British Isles, Holland, Norway, Sweden, Russia, and Persia (now Iran). 

He was ordained in 1910 in Chicago by William Durham. In 1914 Urshan returned to Iran as a missionary. During World War I he became a refugee in Russia for several months during 1915 and 1916, establishing Pentecostal Churches in Tiflis, Armaear, and Leningrad. "Dictionary of Pentecostal And Charismatic Movements, Zondervan Publishing House, 1988"